vatsapta bir fotoğraf karesi

Hani canım sıkılır vatsta fotograflara bakarsin ya (umarim sadece ben yapmiyorumdur :d) az once oyle bakiniyordum iste bir ogretmenimin fotografina takildim baktim mutluydu sevindim onun adina samimi bir gulumseme vardi ifadesinde. onu ilk tanıdigim sıralarda esinden ayrilmis, agir bir depresyondaydi. sanirim kafasini dagitmak için yogun bir programi vardi. oradan oraya kosusturuyordu. oysa bir yerde oturuverip soluklansa oracikta aglardi. bagira bagira.. bence aglamistirda fakat sonra gozyaslarini silmis kirmizi ojelerini surup güçlü kimliğine burunmustur.

Sonra 

yani simdilerde o halini gucunu mutlulugundan alan bir kadina birakmis. zamaninda duydugu ofke yasamasi gereken bir tecrube oluvermis onu olgunlastirdigini dusunmus. Aslina bakarsan icten ice sukretmis. o adamdan ayrilmasaydi simdi onu aska surukleyen bu adamla nasıl evlenebilirdi ki?

o öyle biri değil yaa ( aslında tamda öyle)

Neden tüm bildiklerim yalan olmak zorunda?kendin olmak cok mu zor? ben yanlışlarimla kendimim. Savunduğum veya ovundugum bir durum yok, sadece olduğum halimden memnunum. biri icin, beni sevsin diye veya etkilemek icin her ne dersen farkli bir kimlige vurunmedim. sadece zaman icinde degistim. kisiliginin degismesi sadece bir degisim midir ? yoksa kisilik degisikligi bir hastalik bir bozukluk mudur? nedense onun hakkinda her gecen gun yeni bir şey ogreniyorum ve benim tanigim kisiyle onun arasinda bir baglanti kuramiyorum. sadece neden beni bu duruma sürükledin? tek merak ettigim bu. hani insan ne kadar cok severse o kadar nefret edermis ya ben suan nefret etme asamasindayim. umarim bir gün umursamama asamasina gelirim.